fot. Monika Targosz

Inicjatywa Teatru Scena El-Jot – promocja młodych talentów. W ramach tej inicjatywy zaproszone zostały do stałej prezentacji w teatrze trzy spektakle – pracę egzaminacyjną studentów PWST w Krakowie: „HASILINA SARMATA” (wydział aktorski - w ramach przedmiotu Wiersz i recytacja estradowa), „U prząśœniczki siedzą jak anioł dzieweczki” (wydział aktorski specjalizacja wokalno-estradowa w ramach przedmiotu Piosenka estradowa), „ŒŚwitezianki”(wydział aktorski specjalizacja wokalno-estradowa w ramach przedmiotu Piosenka estradowa).

HASILINA SARMATA – teatralna premiera 28 paŸdziernika 2001 - uroczyśœcie inaugurowała XIX Warsztaty Wydziałów Aktorskich Polskich Szkół Teatralnych .

   „HASILINA SARMATA” jest opowieœścią o śœwiecie dawnym a przecież tak bardzo bliskim i znajomym zarazem . Teksty polskiego œśredniowiecza stają się dla nas pretekstem do zadumy nad kruchoœcią życia doczesnego otwierając zarazem prześœwietloną chrzeœcijańską nadzieją perspektywę życia wiecznego; są również wiernym zapisem bolesnego opromienionego sławą czasu minionego.
   Spektakl dzieli się na dwie czꜶci. Pierwszą – biesiadną o charakterze œświeckim z przewagą tekstów łacińskich tłumaczonych na język ojczysty wypełniają „Antipokrast” Mikołaja z Polski z roku 1270 w tłumaczeniu Zygmunta Kubiaka; „Antigameratus” Frowiniusa z Krakowa z 1320 roku w przekładzie Jana Sękowskiego, czy „Do Hasiliny wiersz heroiczny” Konrada Celtisa z XV w. Pojawiają się również teksty rdzennie polskie jak np. Słoty „O zachowaniu się przy stole” z początku XV w., czy anonimowy „Wierszowany list miłosny” z tego samego okresu.
   Drugą cz궜ć wypełnia refleksja religijna i czeœść dla pamięci wielkich bohaterów, których losy na trwale zapisały się na kartkach historii. Znajdziemy tu zatem „Tren żałobny na śmierć Bolesława Chrobrego” Galla Anonima obok wersetów z Książki Nawojki z końca XV w., anonimowy „Wiersz o zabiciu Andrzeja Tęczyńskiego” z XV w. a tuż po nim sławny „Lament ŚŒwiętokrzyski” z połowy XV w. całoœść zamyka zaœ Psalm 102 z Psałterza Floriańskiego z XIV w. Obie czꜶci zespolone są pełną dramaturgia „Rozmową Polikarpa ze Œśmiercią” z XV w.
   Okrasę dla archaicznej frazy staropolskiej stanowi oryginalna muzyka œśredniowieczna grana na dawnych instrumentach: fletach prostych i lutni, dworskie tańce gotyckie oraz pieśœni pochodzące z XV w. ”BądŸ Wiesioła Panna Czysta” oraz XV wieczny kanon biesiadny.
   Spotykając się z literaturą tak odległa i piękna zarazem stajemy każdorazowo za zdumieniem przed wiecznie żywym i aktualnym wizerunkiem Człowieka, w którym każdy z nas może odnaleśŸć siebie. Spotykamy tu Człowieka – Wiecznego Wędrowca z padołu ziemskich boleśœci zmierzającego ku Rajskiej OjczyŸnie , gdzie nareszcie „zbywszy się wszego gorza” może odpocząć.
   Spektakl jest efektem pracy ze studentami II roku Wydziału Aktorskiego Krakowskiej PWST w ramach przedmiotu Wiersz i recytacja estradowa. Stał się on odważnym i trudnym wyzwaniem warsztatowym i interpretacyjnym.

Monika Rasiewicz

 

* * * * * * * *