HARMONIA I RADOŚŒĆ

U Misjonarzy

   „De Maria nunquam satis” to tytuł trzeciej częœci staropolskiego tryptyku religijnego przygotowanego przez scenę El- JOT. W koncercie na dwa głosy żeńskie, głos męski i dawne instrumenty œśpiewający aktorzy Teatru im. Słowackiego: reżyserująca całośœć Jadwiga Leœśniak–-Jankowska, Anna Sokołowska, Tadeusz Zięba oraz dwójka muzyków: Anna Szelińska-–Mikus (fideł, viola da gamba) i Piotr Szyc (lutnia).
   Koncert, albo raczej misteryjny spektakl muzyczny wypełniają XIX-wieczne oraz śœredniowieczne pieśœni maryjne. ŒŚpiewane przez pielgrzymów wędrujących do miejsc śœwiętych pieśœni układają się w historię życia Matki Boskiej, przedstawiające jednoczeœnie z jej losów tajemnicę Zbawienia. Ubrani w stylowe kostiumy artyœci tworzą przy pomocy najprostszych œrodków (taneczny ruch, gest), spektakl który jest pochwałą harmonii. Potwierdzeniem podważanej niesłusznie przez nieufny wiek XX prawdy, że piękno, religijne uniesienie, powaga, radoœść i prostota potrafią się spotkać. Że MISTERIUM – DZIŚŒ jest możliwe i potrzebne.

Marek Mikos
Gazeta Wyborcza
29 maja 1993 r

 

* * * * * * * * 

BARIERA CZASU – XIX OPOLSKIE KONFRONTACJE TEATRALNE „KLASYKA POLSKA”

   „Materię spektaklu stanowiły, ułożone w logiczną całośœć, dawne pieśœni maryjne. Wykonywane z dobrym smakiem, bezpretensjonalnie, z umiarkowaną dozą finezji. Rzadko zdarza się, by widowisko o podłożu religijnym wyzbyte było – tak jak krakowskie – dewocyjnośœci i odpustowego gustu. Trójka aktorów udowodniła, że śœpiewaniem można przypominać stare, ale nadal aktualne prawdy. Spektakl autorstwa Jadwigi Leśœniak-Jankowskiej, okazał się odkrywczy zarówno jeœśli chodzi o stronę wykonawczą, jak i również w doborze materiału. Prosty i mądry – niósł ze sobą radoœść życia.

Malwina Głowacka
TEATR nr 7/8
Lipiec / sierpień 1994 r

 

* * * * * * * * 

WILEŃSKIE SPOTKANIA TEATRALNE SCEN POLSKICH (16-20 LISTOPADA)

   „Prawdziwą perłę, elegancką i wytworną grającą szkatułkę przywiózł teatr EL-JOT z Krakowa. Grupka wędrownych aktorów zatrzymuje się w drodze, by zaœśpiewać pieœśni maryjne. Aktorzy w secesyjnych strojach, które dają łatwośœć nawiązywania do różnych okresów i tradycji. Pomijając wyrafinowany prerafaelityzm kostiumów czy wyjątkową harmonię całoœści aktorskiej, głosów, profesjonalnie wykonywanej muzyki, nawet śœwiatło zdążyli w nowych warunkach rozłożyć znakomicie. Na scenie dosłownie Cranach i Careggio.
   Spektakl, grany na Opieki Matki Boskiej Ostrobramskiej, grupa złożyła w darze wileńskiej Najjaœniejszej Pani. Przyjęliœmy przedstawienie owacją na stojąco. Wzruszenie było tu marginesem, œściœślej skutkiem zachwytu nad mistrzostwem zawodowym.”

Krystyna Marczyk
Magazyn Wileński
nr 22, 1994 r

 

* * * * * * * * 

Wileńskie Spotkania Teatralne Sceny Polskiej (16-20 listopada 1994)
"Jutro wystąpi El-Jot z Krakowa "
(...)

   El-Jot - inicjały, nazwa teatru od nazwiska jego inicjatorki i założycielki Leśniak-Jankowskiej. (...)
   Z panią Marią Jadwigą Leśniak-Jankowską przeprowadzałam dwa lata temu wywiad publikowany na łamach "Kuriera Wileńskiego". Czytelnik (a zwłaszcza czytelnik-widz) niewątpliwie dobrze ją zapamiętał. Podczas gościnnych występów w Wilnie Maria Jadwiga Leśniak-Jankowska zeprezentowała się znakomicie w stworzonym przez siebie spektaklu "Pieśń na pieśniami" zagranym (gratisowo) w kościele pod wezwaniem Św. Ducha i później - w Czerwonej Sali Wileńskiego Pałacu Pracowników Sztuki. (?)
   Poza znaną nam "Pieśnią nad pieśniami" w repertuarze tego teatru zdążyły już zdobyć szeroki rezonans - "Pastorele staropolskie", "Piłat", "Fantasmagoria", "Małe buciki" oraz spektakl "de Maria nunquam satis", który jutro będziemy mieli okazję obejrzeć. (...)
   "Pragniemy, aby staropolski Tryptyk religijny stał się miejscem spotkania posłannictwa sztuki z misją Kościoła, aby stał się przejawem "continuum" historii i pomógł nam w nowym odkrywaniu źródeł chrześcijaństwa, bez których życie staje się jałową pustynią" - zapraszają wykonawcy tego widowiska.
   Pójść warto, a nawet trzeba. Żeby się oczyścić z nalotu szarej codzienności, która z roku na rok, z dnia na dzień coraz bardziej staje się natrętna, dokuczliwa...
   Myślę, że i znawcy przedmiotu, osobliwie muzykolodzy, wyniosą z tego - na wyjątkowo wysokim poziomie - spektaklu znaczne dla siebie korzyści.

Alwida Rolska
"Kurier Wileński"
16 listopada 1994